کشکول قریشی

مباحث علمی، ادبی، سیاسی و اجتماعی

کشکول قریشی

مباحث علمی، ادبی، سیاسی و اجتماعی

 

                                                        

یک زمان درخواست شد از صنف خیاطان شهر                تا که یک گردهمایی دورهم بر پا کنند

دیده شد از جمع پالان دوز هم در آن میان                     آمده تا بین خیاطان، خود را جا کنند

معترض شد یک نفر از صنف خیاطان و گفت                   ما که خیاطیم، پالانی چرا با ما کنند

گفت پالانی به آن خیاط ای همکار من            هر دو اهل بخیه هستیم، از چه از هم وا کنند

تو لباس آدمی دوزی و من پالان خر                             از چه بین ما، خلایق آتشی بر پا کنند

اهل بخیه هر که باشد عضو صنف ما بود                 خواه محصولش تن خر یا که آدمها کنند

گفت آن خیاط فرق است بین آدمها و خر              تو کجا دیدی که شلواری خران در پا کنند

از برای خر جل و پالان و گاله فرق نیست                      مردمان هر دم یکی زانها تن آنها کنند

خر چو در تن می کند پالان و جل عریان بود         لیک انسانها به پوشش خویش ناپیدا کنند

آدمی بهر لباس و مد چه دعوایی کند                         تو کجا دیدی خران را بهر مد دعوا کنند

بین که پالان خر ماده و نر عین هم است                     لیک انسانها لباس خانم و آقا کنند

اهل بخیه گرچه هر دو صنف می باشد ولی      نیست کافی این شباهت آن دو را یک جا کنند

صد تفاوت بین خیاطان و عکّافان بود            ین چه تشبیهی است بعضی اندر این جاها کنند!؟

با فقط یک کوک و یک بخیه تفاوت حل نشد                  در لباس آدمی بنگر چه دقّتها کنند

میشوی رسوا اگر همپای خیاطان روی                        این جماعت صد اگرها و هزار امّا کنند

بِین خیاطان و عکّافان تفاوت فاحش است                   زود از ما شو جدا ورنه همه غوغا کنند

تو قریشی همچو پالانی میان شاعران     جا زدی خود را از آن ترسم تو را رسوا کنند

شاعران بسیار خوش ذوق و حکیم و عالمند  این نشاید هر که بیتی گفت با آنها کنند                         

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۸ بهمن ۹۳ ، ۲۰:۲۸
Seyed Reza Ghoraishi Khorasgani

                        خلوص نیت                                                    

روزگاری اندر آن ایام دور                             کودکی بُد مؤمن و پاک و شکور

سوی مکتب خانه در جایی دگر                       لاجرم هر روز بنمودی سفر

از قضا مکتب، ز خانه دور بود                       لیک او از رفتنش مجبور بود

بین مکتب خانه و بیت پسر                            بود یک رود خروشان سربسر

یک پلی در دور دست رود آب                         بود تنها راه ایاب و ذهاب

لا جرم باید ز روی پل پسر                            تا رود مکتب، کند از آن گذر

زین سبب هر روز با تاخیر او                         سوی مکتب شد، ولیکن شرمرو

گفت استادش چرا آیی تو دیر                           زودتر شو سوی مکتب خوش ضمیر

گفت با استاد، با عذر و ادب                            این که تاخیرش چنین دارد سبب

هست رودی بس خروشان و وسیع                     با پلی در دور دست و بس رفیع

چون که دایم من ز روی پل عبور                     می کنم، راهم شود اینگونه دور

زین سبب من دیر آیم هر زمان                         پس مرا بنما تو عفو ای مهربان

آن معلم گفت از روی مزاح                             من تو را بنمایمت راه فلاح

با توکل بر خدا و قصد ناب                              گو تو بسم الله و پا زن روی آب

گر تو بسم الله گویی ای پسر                            خشک گردد آب و آیی زودتر

بعد از آن، بر کودک بیدار بخت                        گشت آسان و روان، آن کار سخت

 شوخی استادش آمد کارساز                            چون که او را بود احساس نیاز

کودک خوش نیت و پاک و شریف                     کرد باور طنز استاد ظریف

با خلوص نیت و بی اضطراب                         گفت بسم الله و پا زد روی آب

آب در پیشش رهی هموار شد                          قلب پاکش از خوشی سرشار شد

چون ز روی آب او ره می نمود                       زان سپس او سوی مکتب رفت زود

این حکایت را، تماماً آن پسر                           کرد نقل  اینگونه بر مام و پدر

کای پدر دارم یکی آموزگار                            مرد حق و عاشق پروردگار

راه را او بهر من هموار کرد                           خواب بودم، او مرا بیدار کرد  

پس پدر از این حکاین گشت شاد                       فکر تقدیر از معلم اوفتاد

الغرض او را به خانه خواستند                         تا بیاید، سفره ای آراستند

شد معلم دعوت از سوی پسر                           داد پاسخ، گشت با او همسفر

پس معلم در پی آن طفل شد                             طفل هم او را سوی خانه ببرد

راه می رفتند بی هر اضطراب                         تا زمانی که رسیدندی به آب   

 گفت معلم هان، از این رود پرآب                     چون توان رفتن بدون اضطراب         

با معلم گفت تو از پیش و من                           می رویم از روی آب ای خوش سخن

پس معلم گفت با آن طفل پاک                           آب باشد ای پسر اینجا، نه خاک

گر نهم من پا توی این آب رود                         غرق می گردم همی در آب زود

تو چگونه می کنی از آن گدر                          راز آن را گو به من، ای گل پسر

گفت با شرمندگی آن طفل ناز                          تو مرا آموختی ای سر فراز

توخودت گفتی که بسم الله گو                           تو مرا اینگونه دادی آبرو

بسمله را خود تو دادی یاد من                          از تو من آموختم ای خوش سخن

راه من با بسمله نزدیک شد                            اینچنین کاری نیامد خودبخود

ناگهان آن طفل در اوج ادب                           ذکر بسم الله آوردی به لب

گفت بسم الله رحمن الرحیم                            بعد از آن لعنت به شیطان رجیم

پا نهاد او روی آب و گشت رد                       تا معلم دید آن را، داد زد

گفت من اینگونه نتوانم شوم                          غرق می گردم توی آب ای صنم

گفت بسم الله گو شو روی آب                        پس چرا هستی چنین در پیچ و تاب

گفت من در آب پایین می روم                       خیس می گردد همه جان و تنم

آن زمان شوخی نمودم ای پسر                      لیکن این شوخی تو را داده ثمر

ای عزیزم بین بسم الله من                            با تو فرق است اندر این دشت و دمن

ذکر تو با نیت پاک تو بود                            آن چه را گفتی یقینت می نمود

شک نیامد ذره ای در ذکر تو                             خالص و یکدست باشد فکر تو

من نباشم همچو تو ای جان من                          ذکر من با لب، ز تو با جان و تن

ذکرها یکسان و ذاکرها جدا                              بستگی با ارتباطش با خدا

چون تو ذکرت خالص است و بی ریا                  پاسخت را زود گیری از خدا

ورنه یک عمری تو ذکر بی یقین                       گر بگویی همچو من باشی چنین

باش با ایمان تو در اذکار خود                            جز خدا نگذار در افکار خود

تا چو آن کودک بدون اضطراب                        هر زمان خواهی زنی در بر قلب آّب

ای قریشی ذکر خود را خاص کن                       نیت خود را پر از اخلاص کن

گر تو با ایمان شوی، با ذکر ناب                       همچو آن کودک نهی پا روی آب      

  ورنه بی ایمان، هزاران ذکر تو                       می شود با فکر شیطانی، وِتو  

 28/12/1398    کرج     

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ فروردين ۹۹ ، ۱۶:۱۷
Seyed Reza Ghoraishi Khorasgani