سرگشت چگونگی تقسیم سن انسان و حیوانات

بنام او که احسن‌الخاقین است

              سرگشت چگونگی تقسیم سن انسان و حیوانات

بشنو اینک ماجرایی را ز من                          تا بگویم شرح، در این انجمن

چون در این دنیا بشر را سن و سال              مقتضای هر زمان حالی به حال 

پس به هر سنی ورا حالی دگر                     گاه چون میمون و گاهی همچو خر

گاه می گردد چو سگ رفتار او                     هر زمان آید به وصفی کار او

 شرح حالاتش در این اشعار زیر                  این چنین دوران آن دارد نظیر

روزگاری اندر آن ایــام پیش                        خواست هر حیوان بداند سن خویش

چون بیامد نوبت تقسیم سال                         پس ز هر حیوان ز سنش شد سؤال

تا شود معلوم اندر روزگار                          تا چه مدت باشد او در گیر و دار

پس منادی جار زد در بیشه زار                    با شما دارند در آن گوشه کار

وقت تقسیم سن وسال آمدست                      این چنین اوضاع و احوال آمدست

هرکسی باید که سن خویش را                      داند و راحت کند اندیش را

تا چگونه صرف گردد سن خویش                 چند رفته از پس و چند است پیش

بود آنجا دفتری و دستکی                            با صدای طبل و تار و تنبکی

  آن که کارش بود تقسیم سنین                       کار خود را کرد آغاز اینچنین

پس نشست او پشت میز کار خود                  بعد اندی کار او آغاز شد

از سگ و میمون و انسان و الاغ                  خواست تا روشن نمایندی چراغ

فراخونی انسان برای تقسیم سن

ابتدا انسان فرا خوان گشت و رفت                پیش قاضی تا بداند حال و بخت

چون که انسان را هوای نفس بود                 هر زمان شیطان ورا ره می نمود

زین سبب با او بود آزو طمع                        سرکشی و دزدی و حرص و ولع

راه خود را اکثرا کج می کند                           با خدا و انبیا لج می کند

چون که شیطان گاه همراهش شود               مانع افکار آزادش شود

پس بشر با اسم رحمان و رحیم                     میرود دائم به راه مستقیم

چون که  وارد گشت در پیش قسیم                گفت بسم اله الرحمن الرحیم

چون نبد شیطان در آنجا پیش او                   راحت و آسوده شد اندیش او

بعد در نزد قسیم سن وسال                          آمد و استاد با طیب خیال

پس قسیم سن به انسان گفت هان               عمر تو پنجاه باشد در جهان

گفت بهر چه چنین سنی به من                      میدهی آخر تو در این انجمن

گفت بهر خورد و خواب و زندگی                   تا به نسل خود دهی بالندگی

هر زمان مشغول کاری می شوی                  گاه در ره، گاه بی ره میروی

از سنین پانزده بالغ شوی                           سوی همسر اخذ کردن می روی

از سنین بیست فرزندان تو                          هرکدام آید به دنیا نو به نو

چند فرزندی تو را همره شود                       زندگانی هر زمانت به شود

بعد از آن هر روز و شب در گیر کار                 از برای کودکان گلعذار

باید آنها را کنی دلشادشان                          ورنه برپا می شود فریادشان

گاه گاهی کارهای پر خطر                           می کنی از بهر کسب سیم و زر

یک زمانی از برای لقمه نان                           میمکی تو خون هر پیر و جوان

چون تورا شیطان همیشه همره است             از همه زیر و بم تو آگه است

گویدت با من بیا ای بینوا                               پس اطاعت می کنی تو از هوا

می کشی تو خلق را با ضرب و زور               گاه در سرما و گاهی در تنور

می کنی بر پا تو احزاب زیاد                          می بری تو حکم یزدان را ز یاد

جنگ در لبنان تو بر پا می کنی                     کفش خلق الله در پا می کنی

گاه با صدام و با آل سعود                             می شوی همرا آن قوم یهود

باز شیطان میرود در لاک تو                          می کند آلوده روح پاک تو

می شوی ضد ولی الله گاه                           بهر کسب قدرت و پول سیاه

یک زمان رقاص و مطرب می شوی               در پی ابلیس با سر می دوی

می بری تو گوی سبقت را از او                    با گذر از دین و عرض و آبرو

می خوری مال یتیم بینوا                             کار تو گردد بسی ظلم و جفا

گاهگاهی روزگار از بهر تو                           چون فراهم آورد حق وتو

پس طرفداری شیطان می کنی                  هرچه می خواهد دلت آن می کنی

گرچه نام تو مبارک می شود                         لیک نحسی بر رخت حک می شود

گاه میگردی چو آن شهرام ها                      می دهی رشوه به آن بد نام ها

گاه می گیری تو رشوه از کسی                    تا که بر آمال دور خود رسی

یک زمان باید کنی تو نوکری                         یا که باری را بری همچون خری

داخل کارتن گهی شبهای سرد                      یا بلرزی یا به خود پیچی ز درد

لاجرم گاهی روی تو روی مین                      کشته گردی و بیفتی بر زمین

گاه جاهل میشوی چون طالبان                     توی کابل می کشی پیر و جوان

می شوی گاهی چنان ملا عمر                      عده ای اطراف تو مانند خر

گاه چون بوش و بلر توی عراق                    میکنی حمله تو با چوب و چماق

گاه دنبال ریاست می روی                           یا که یک شخص سیاسی می شوی

امتناع انسان از سن زیاد و ذخیره کردن آن

آنقدر گفتش قسیم سن و سال                       تا مخش داغان شد و رفتش ز حال   

بعد مدتها به هوش آمد زخواب                       دید دنیا را حبابی بر سراب

گفت گر خواهم خورم آبی زلال                      از چه من سنی کنم پنجاه سال

نیم آن از بهر من کافی بود                           پس همین اندازه ام وافی بود

بیش از این من زندگی کردم اگر                   زین مصیبت خاک من گردد به سر

من به ربع قرن قانع می شوم                      بیش از آن را بنده مانع می شوم

از چه باید این همه آشفتگی                        بر سر من آید اندر زندگی

زندگی خوب و ناز و بی صدا                          هست در این ربع قرن ابتدا

پس قسیمش گفت ای انسان پاک               گر رود شیطان تو را ناگه به لاک

گر تو را او وسوسه کرد و بگفت                  از چه رو از دست دادی عمر مفت

پس پشیمانی ندارد هیچ سود                    بینی ناگه از سرت برخواست دود

گر رود از دست ناید پیش تو                        می شود مغشوش پس اندیش تو

قبل رفتن خوب فکرش را بکن                      تا زتو با طل نگردد آن کوپن

گفت از خیرش شدم من منصرف                  تا که در آن، من نگردم منحرف

هم نمی خواهم که انکارش کنم                  بلکه باید جایی انبارش کنم

گوشه ای پنهان کنم آن را چنین                    تا به کارم آید اندر واپسین

نیمی از پنجاه را را انبار کرد                         ماند در انبار و شد پر رنج و درد

ربع قرن از عمر خود را اینچنین                    حفظ کردش از برای واپسین

وسوسه کردن شیطان انسان را وپشیمانی ازسن کم

 چون برون آمد ز پیش آن قسیم                    شد فرامش بسم رحمان و رحیم

آمد آن شیطان به سوی او و گفت                  از چه دادی عمر خود بر باد مفت

گفت انبار است آن عمر گران                        کس نیارد دست یازیدن به آن

گفت ندرت آید آن در کار تو                           مانده می گردد در آن انبار تو

عمر نو باید تو را ای بی خرد                       تا که کام تو از آن لذت برد

تو در این ایام لذتها بری                                میشوی فرمانده صد لشکری

ربع قرنی که به تو افتاده است                     تا به خود آیی ببینی رفته است

ربع قرن آید چه کارت ای عزیز                     سالها باید نشینی پشت میز

بهر فرزندان خود تو از کجا                           آوری سر منزل و نان و نوا

آن نوه های قشنگ و خوشکلت                   مهرشان افتاده است اندر دلت

باید آنها را بگیری در بغل                            سالهای سال چون قند و عسل

 عمر تو باید فزون از صد شود                     هر کسی از عمر خود لذت برد

یکصد و پنجاه هم بهرت کم است                عمر کم جمله عزا و ماتم است

ربع قرن اندک بود از بهر تو                         شو بر آنها و آن را کن وتو

دبه آور گفته را خنثی نما                            زیر قولت زن تو چون باد هوا

رفت انسان پیش تقسیم السنین                با پشیمانی و سرخی جبین

گفت بنگر من پشیمان گشته ام                   دبه از بهرشما آورده ام

من نخواهم عمر من انبار شد                      بلکه باید پیش من پر بار شد

من چه خواهم کرد با این عمر کم                کی کنم من جمع اموال و حشم

مسترد باید شود عمر عزیز                         ورنه من خود را نمایم ریز ریز

یک کلاهی بر سر من رفته است                  ذهن من مشغول آن یک هفته است

 بین که آخر خاک من برسر بشد                  تو مرا بنما به جایی راه برد

گفت اینجا نیستت حق وتو                           آنچه رفته است برنگردد سوی تو

بر نگردد آب رفته سوی جوی                      گر حدیث تازه ای داری بگوی

گفت آیا ممکن است از دیگران                     وام گیرم عمری من در این میان

گفت آری از سگ و میمون و خر                  گر دهندت عمر آنها را ببر

شاید آنان هم چو تو از سن و سال             بی تمایل گشته اند و بی خیال

 باش اینجا از خر و میمون سگ                   گر فراهم شد بزن تو توی رگ

منتظر میمان چه خواهند از سننین              ما بقی بیرون کنند از آستین

شو بر آنها و آن را وام کن                          شادمان کام خود این ایام کن

ماند انسان منتظر در محکمه                      در میان آن صدا و همهمه

تا بگیرد عمری او از دیگران                      بل از آن لذت برد اندر جهان

 فراخوان الاغ جهت تقسیم سن و گرفتن انسان مازاد آنرا

نوبت خر گشت و سن خویشتن                      گفت با آواز خر اندر چمن

عمر من چند است اندر این جهان                  تا کنم عرعر برم بار گران

گفت مقسم، سن تو باشد الاغ                       در حد پنجاه در این باغ و راغ

گفت کارم چیست من در عمر خود                 گفت کار تو چنین تقدیر شد

می بری بار و علوفه می خوری                   گهگداری هم بخوانی کرکری

گر ز رفتن باز مانی ای الاغ                            مغز تو بیرون بیاید از دماغ

یک سوک و شلاق بر سر می خوری               عاقبت از راه رفتن می بری

نیم قرنی کار تو باشد چنین                          تا بمیری و بیفتی بر زمین

گفت عجب عمری است این عمر خری          جمله در بدبختی و در بدری

این نه عمر است، نکبت است آن دم به دم       نیمی از این عمر کافی باشدم

من نخواهم این چنین عمری دراز                  نیم آن کافی است لطفا چاره ساز

ما بقی را من نمی خواهم دگر                      کیست تا آن را بگیرد همچو خر

چون که از نزد قسیم السن برفت                  دور شد زانجا به گامی هشت هفت

آدمی آمد گریبانش گرفت                             گفت با خود این خر است و هم خرفت

گفت ای خر باز گو از عمر خود                    گو به من آن عمر مازادت چه شد

ده به من آن را اگر آمد زیاد                          گر چنین کردی مرا کردی تو شاد

گفت نیم عمر خر هم مال تو                         تا رسی در آن تو بر آمال خود

آدمی بگرفت نیم عمر خر                            میزد از شادی در آن دم بال و پر

این چنین بگرفت عمر خر، بشر                    با دو دست خویش خود را کرد، خر 

    فراخوان  میمون جهت تقسیم سن و گرفتن انسان مازاد آنرا

بعد از آن بوزینه شد پیش قسیم                    با دلی شادان و روحی چون نسیم

گفتش ای بوزینه اندر این جهان                    چند خواهی زنده ماندن بی فغان

چون که پنحاه است سهم عمر تو                  یا بکن تصویب یا بنما وتو

گفت چون باشد در اینجا کار من                   چند رونق آورد بازار من

کار من باشد چه روزان و شبان                   سهم من چند است اندر این جهان

گفت کارت دلقکی و مطربی است                  شکلک و اطوار و کار مضحکی است

هر زمان آیی به شکلی در میان                    عنتر و بوزینه و اوران اوتان

گاه هم گوریل بد شکل و قوار                       دیگلی بیگلی را کنی بر خود سوار

آلت دست بنی آدم شوی                              همچو خر اندر پی او میدوی

اختیاری تو نداری از خودت                         زندگانی طی چنین باید شدت

اینک ای بوزینه با این شرح حال                   پاسخی باید دهی بر این سؤال

قانعی با سن پنجاه این زمان                       تا نمایی طی تو آن را در جهان

گفت این عمر است یا بد بختی است              این که دایم دلقکی و سختی است

نیم آن را من نخواهم بیشتر                          بیش از این بر من نزن تو نیشتر

از چه نیم قرن میمونی کنم                          خویشتن را زخمی خونی کنم

نکبت است این زندگی عنتری                       من ندارم هیچ در آن برتری

گشت ناراحت ز دفتر شد برون                     با رخی اخمو و قلبی پر زخون

چون برون شد آدمی شد سوی او                 دید آن وضعیت اخموی او

گفت هان با من بگو از عمر خود                   سهم تو از سن در این دنیا چه شد

گر زیاد آمد زسنت ده به من                          تا که خوش باشم در این دشت و دمن

گفت ربع قرن، عمر من بس است                 ربع دیگر توی بحر اطلس است

زود رو آن را ز اطلس باز گیر                        تا که چون عنتر تو هم گردی اسیر

قرض کرد انسان ز عنتر مابقی                    از سنینش از سعید و از شقی

فراخوان سگ جهت تقسیم سن و گرفتن انسان مازاد آنرا

نوبت سگ گشت و او آمد به پیش                 تا بداند چند باشد عمر خویش

سگ بگفتا عمر من چند است و چون             تا بدانم من ز فیها خالدون

گفت عمر و کار تو باشد بدان                       نیم قرنی هستی اینجا پاسبان

حمله آری تو به گرگان در گله                     میکنی واق واق با صد هلهله          

دم بجنبانی به نزد صاحبت                           تا دهد برتو نواله عاقبت

با وفاتر تو ز صاحب خانه ای                       چون نجسی از همه بیگانه ای

گر شوی پیر و نیاید از تو کار                       پشت بر تو میکند این روزگار

پست میگردی تو در نزد بشر                       میشود جایت توی اصطبل خر

گاه سنگت میزنندی کودکان                         بسترت خاک و لحافت آسمان

وقت پیری، می شوی بی آبرو                      با چنین اوصاف از عمرت بگو

دوست داری اینکه پنجاه عمر تو                  باشد، ارنه تو بگو یک سن نو

گفت کاین پنجاه می باشد زیاد                    نیم آن را می دهم اکنون به باد        

از چه من این نکبت و دل مردگی                   این همه بد بختی و افسردگی

من تحمل اندر این وادی کنم                         عمر خود را صرف آبادی کنم

دیگران آباد و من خانه خراب                       دیگران آسوده من در اضطراب

من نخواهم عمر پنجاه ای قسیم                  مرحمت فرما، نما آن را دو نیم

نیم سهم عمر من، من را بس است                مابقی سهمیه دیگر کس است

حاضرم آن را به کس وامش دهم                  تا سگی در قلب آرامش نهم

از چه من تنها سگی باید کنم                       نیم سهم خویش اهدا می کنم

گشت فارغ او ز تقسیم سنین                        زیر لب شادی کنان گفت اینچنین

خوب شد راحت شدم از این بلا                     نیم بد بختی خود دادم هوا

چون برون شد، آدمی شد پیش او                 گفت ای سگ تو به من ده آبرو

عمر من از سهم من اندک بود                      ترسم آخر فرصت از دستم رود

وام بر من ده تو نیم عمر خود                      چون که نیم عمر من انبار شد

گفت باشد، نیم عمرم مال تو                         تا رسد در ان به  تو، آمال تو

آدمی خوشحال و راضی شد ز کلب              چون که آن سگ را نظر بنمود جلب

  چگونگی گذران زندگی انسان در دوران عمرش

اینک انسان را چنین شد شرح حال                 گویمت بشنو تو با طیب خیال

کل عمر او ز وام و از خودش                        قرنی و ربعی ز قرن، او را شدش

پنج ربع قرن عمر او رسید                            پنج حالت بهر او آید پدید

چونکه هر ربعی ز حیوانی بود                     توی آن دوران چو آن حیوان شود

ربع اول از خودش

ربع اول از خودش اندر شباب                        لذت دنیا برد بی اضطراب

با خوشی و سر خوشی طی میکند            بازی فوتبال و لی لی می کند

دائما در حال شادی و طرب                         زندگی باشد به کامش روز و شب

شادیش هر روز افزون می شود                   زندگی با عشق بر سر می برد

راحت و آسوده قبل از ازدواج                      زندگی خویش بنماید حراج

می کند او ازدواج و ناگهان                          شاد بنماید دل پیر و جوان

میرود ماه عسل با شور و حال                     عیش خود را می رساند بر کمال

با زن و فرزند و با اقوام خود                        زندگانی چون عسل در کام خود

صاحب فرزند گردد بعد از آن                        چشم او روشن شود بر میهمان

تا تواند اندرین دور و زمان                          میشودهم میزبان هم میهمان

ربع اول زود میگردد تمام                            ربع دوم می کند او را سلام

  ربع دوم وام از الاغ

ربع دوم را ز خر او وام کرد                              همچو خر خود رادر این ایام کرد

روز و شب در کار باشد همچو خر                تا رساند دخل و خرجش سر به سر

از برای کار کردن می دود                            گاه گاز و گاه جفتک می زند

گاه در اصطبل می خوابد شبان                    گاه پالانش شود کج ناگهان

 گاه بهر پول عر عر می کند                         زیر دست و پای خود تر می کند

از برای یک جل کم ارزشی                           می نماید دل خوشی را نا خوشی

گاه از بهر ریاست میدود                             همچنان خر پاش در گل می تپد

گاه می افتد و می غلطد به خاک                 می نماید آن جل خود چاک چاک

 کاه و جو گر یک شبی گردد زیاد                  هر چه را دارد دهد یکجا به باد

گاه تنگ او کمی شل می شود                   صاحب نیسان پاترول می شود

دست با نامحرمان هم میدهد                        آبروی صاحب خود میبرد

گاه هم‌آخور شود با اجنبی                           گاه بادی میکند در غبغبی

گاه مال دیگران تک می زند                         بر رفیقان گاه جفتک میزند

گاه هم پالان خود کج می کند                       با تمام اولیا لج می کند

ربع دوم جملگی ربع خری است                   دوره حمالی و دربدری است

ربع سوم وام از میمون

چون که پنجاه گشت سن آدمی                   ربع سوم آیدش بیش و کمی

 ربع سوم دوره بوزینگی است                     عنتری و شکلک و دریوزگی است

ربع سوم را ز میمون وام کرد                      همچو میمون خویش را در دام کرد  

پر نوه گردد در این ایام او                          جملگی زیبا و خوشرو چون هلو 

بچه انسان چو بادامی بود                         مغزه بادام انسان خورد

گفته اند فرزند را مانند لوز                         بچه فرزند را مانند موز

 قلب او از بهر آنها می تپد                          بوسه ها بر روی آنها میزند

حال باید همچو میمون عنتری                     او نماید بعد از آن عمر خری

لا جرم بهر خوشی کودکان                         همچو میمون می شود او این زمان

جمله می آیند در اطراف او                         با لپان سرخ مانند لبو

آرد او شکلک برون از خویشتن                     پیش آن اطفال در هر انجمن

تا که آنها را کند شادابشان                          با لا لا گفتن نماید خوابشان

با دو صد اطوار باید روز و شب                     گه ادای فارسی گاهی عرب

گاه همبازی لی لی می شود                     عمر میمونی چنین طی میشود

گاه پشتک گاه وارو می زند                          گاه چشمک و گاه ابرو میزند

دوره بوزینگی با درد و رنج                          میشود اتمام در هفتاد و پنج

ربع سوم نیز می گردد تمام                        می کند با ربع چارم او سلام

ربع چهارم وام از سگ

ربع چارم را ز سگ او وام کرد                    این چنین خود را اسیر دام کرد

این زمان اولاد و فرزندانشان                      در پی تفریح و گردش کارشان

هر زمان فرزندی آید پیش او                       لاجرم افتاده بیخ ریش او

کای پدر جان ما رویم اندر سفر                    این سفر بهر تو باشد پر خطر

گر بیایی با چنین سن زیاد                           آخر عمری روی شاید ز یاد

 می کنند از وی تقاضا، کای پدر                   تو بمان خانه نیا اندر سفر

پس نگهبان همه اموال باش                        خواب خود را کم کن و سر حال باش

گر بیاید دزد، تو فریاد کن                           با خبر تو جمله آحاد کن

گر توانی پاچه اش را هم بگیر                     تا پشیمان گردد و گردد اسیر

کار تو تا عمر تو گردد به صد                      ایچنین معلوم گشته تا ابد

دوره چارم چنین پایان رسید                       عده ای زین دوره بوده نا امید

چون شود صد سال پس عمر بشر             عمر آنها اکثرا آید به سر

ربع پنجم از خود انسان که انبار شده بود

 

 

بعد ربع چار آید ربع پنج                             ربع پیری باشد و پر درد و رنج

چون که در انبار بوده آن زیاد                      از برای اکثرا رفته ز یاد

عده ای هم دور پنجم را توان                       درک بنموده ولیکن ناتوان

ربع پنجم باز از انسان بود                          باید از انبار بیرونش کند

گرچه این دوره دوباره مال اوست              چون شده مانده دگر بی رنگ و بوست

قفل انبارش بسی محکم بود                      فاتح آن، در زمانه کم بود

چون که یکصد سال در انبار شد                 بسکه ماند آنجا ذلیل و خوار شد

 چون شده کهنه دگر نرمال نیست             در چنین سنی کسی سر حال نیست

هر که از انبار در آورده است                      خویشتن را پاک مجنون کرده است

 

 

خوار میگردد در این دوران، عزیز               طی کند ایام، کج دار و مریز           

با عصا یا روی ویلچر پای او                       یا سرای سالمندان جای او

                اکثر حالات او چون بچه هاست                   دائما بیمار و محتاج دواست                       

بیش از این عمری نماند بهر کس               می شود آزاد مرغش از قفس

این چنین عمر بشر گردد تمام                      بر تمام رفتگان بادا سلام   

 

اردیبهشت 1387

 

سید رضا قریشی حوراسگانی    

 

سرگشت چگونگی تقسیم سن انسان و حیوانات

 

 

 

 

چوپان و وکیل

                                                      

بود چوپانی در ان ایّام دور                             زیر بار ظلم بیگاری و زور

بود مزدور یکی صاحب رمه                            داشت از ارباب دائم واهمه

مزد اربابش ورا کافی نبود                              لاجرم ارباب را وافی نبود

بود ناراضی ز اربابش بسی                             در میان نگذاشت آن را با کسی

می نمود اهمال گاهی آن شبان                       برسر حیوانکان بی زبان

زین سبب گاهی خلافی می نمود                     تا کند اموال آن ارباب، دود

سالها بنمود چوپان زندگی                            با هراس و زیر یوق بندگی

تا که یک شب آن شبان در خواب شد              دزد آمد، گوسفندان را ببرد

چون ز خواب آمد برون آن بی نوا                    دید آن گله شده اندر هوا

گشت ناراحت، سوی ارباب شد                        داستان را گفت و بس بی تاب شد

گفت ارباب، ای فلان گشته، چرا                      کردی تو آن گله را بر خود رها

تو چرا در خواب رفتی این چنین                     هست در کار تو پس شکّی یقین

باورم ناید که این بود اتّفاق                           چون تو هم سگ داشتی و هم چماق

یا تبانی کردی یا اهمال، تو                            ضامنی ای مرد، در هرحال تو

خاک عالم را تو کردی بر سرم                       من تو را خود سوی قاضی می برم

باورم ناید ز تو هرگز شبان                             اینچنین اموال من رفت از میان

من شکایت می کنم از کار تو                         تا چه باشد اندر آن افکار تو

گفت با ارباب، آن چوپانِ زار                           دزد را پیدا بکن، با من چه کار؟

بیگناهم من چو تو ای نیک مرد                      این دل من هم چو تو شد پر ز درد

گفت کذب است ای شبان گفتار تو                   سوی قاضی می برم من کار تو

سوی قاضی شد سپس ارباب، زود                    عرض کرد او آنچه بر او رفته بود

چون شکایت کرد از آن  چوپان، مرد                قاضی، چوپان را سپس احضار کرد

که فلان روز و فلان ساعت بیا                         محکمه، از بهر پاسخ پیش ما

رفت چوپان توی افکار عمیق                          نکته‌ای آمد به ذهنش بس دقیق

کرد پیدا یک وکیل ماهری                            با زبان چرب و علم ساحری

گفت اگر گشتم رها زین اتهام                         نیم مال من تو رایکجا تمام

شد موافق با شبان آن دم وکیل                      تا کند او را رها بی قال و قیل

گفت ای چوپان تو از من گوش کن                  خویش را فارغ ز عقل و هوش کن

آن چنان بنما که یک دیوانه‌ای                       از تمام ما وقع بیگانه‌ای

در دفاع از خود تو چونان گوسفند                    پس صدا آور به آوای بلند

هرچه پرسیدند، تو بَعْ بَعْ نما                         مابقی کارها، بر دوش ما

چون زمان داوری آمد به پیش                      جمله، سوی محکمه با قلب ریش

زین طرف ارباب، آنجا شد گسیل                   زان طرف هم، آن شبان و آن وکیل

ابتدا ارباب شرح حال را                                گفت با قاضی همه احوال را

کرد قاضی رو به سوی آن شبان                     کز چه رو کردی چنین، تو ای جوان

گفت بَعْ بَعْ، آن شبان در محکمه                     راحت و آسوده و بی همهمه

گفت پس قاضی که این رفتار چیست               این مکان، مخصوص این گفتار نیست

تو مگر دیوانه هستی ای شبان                        از چه بَعْ بَعْ می کنی در این مکان

باز هم بَعْ بَعْ نمود آن ناقلا                            تا که خود را وا رهد از این بلا

پس وکیل آمد به گفتار و بگفت                      از چه فرصت میدهید از دست مفت

این جوانک گوییا دیوانه است                         با سخنهای شما بیگانه است

واضح است از بَعْ بَعْ و رفتار او                         کی توان دل بست بر گفتار او

نیست بر دیوانه جرمی ای حکیم                     داوری بنما تو با عقل سلیم

باید این دیوانه اندر محکمه                           تبرئه گردد، بدون واهمه                  

ورنه فرق ما و این دیوانه چیست                     در سر ما عقل و او را عقل نیست

تبرئه گردید آخر آن شبان                            چون وکیلش گفته بود او را چنان

چون شبان از محکمه آزاد شد                        مال اربابش همه برباد شد

پس به چوپان گفت آنگاه، آن وکیل                 تبرئه گشتن نبودت بی دلیل 

چون تورا من رهنمایی کردمت                        بین چگونه سر فراز آوردمت

پس کنون مزد مرا تو ای شبان                        مسترد کن طبق آن پیمانمان

گفت بَعْ بَعْ، بار دیگر آن شبان                        در جواب آن وکیل خوش بیان

هرچه او اصرار بر این کار کرد                         این یکی با بَعْ بَعَش انکار کرد

گشت ناراحت ز چوپان آن وکیل                     این کلک بر او بسی آمد ثقیل                        

گفت بَعْ بَعْ من تو را آموختم                          این چنین آتش خودم افروختم

من خودم کردم خودم را اینچنین                     کار هر کس از خودش باشد یقین

گر کَنی تو چاه بهر دیگران                            اول از هر کس، خودت هستی در آن

هرچه را کِشتی تو آخر بدروی                         بهره مند از جمله اعمالت شوی

 ای قریشی پند گیر از این عمل                      پس مده بر باد خود را ماحصل

نه چو این چوپان و نه چون این وکیل              بلکه آدم باش بی هر قال و قیل 

 

 

اتهام

 مؤذن جار زد وقت نماز است                                   زمان سجده بر آن بی نیاز است

همه آماده و بنشسته در صف                                وضو بگرفته و تسبیح در کف

همه از کودک و از پیر و برنا                                   بخوانند آیهء اِنّا فَتَحْنا

در آن صف کودکی در جنب یک پیر                           نشسته و مهیّا بهر تکبیر

قضا را سر زد از آن پیر، بادی                                 که بود آن باد، با صوت زیادی

بشد شرمنده آن پیر و به ناچار                              بزد بر گردن آن کودک زار

که اینجا مسجد است و جای این کار                     نباشد ای پسر خود را نگهدار

پسر رو کرد به آن مرد و چنین گفت                       چرا اینگونه تهمت میزنی مفت؟!

یقین میدان اگر نزد جهانی                                 شوم شرمنده لیکن نیک دانی

که در نزد تو حتماً روسفیدم                                همین یک نکته می باشد امیدم

به ظن دیگران گر رو سیاهم                               تو میدانی یقیناً بی گناهم

بدان زین کار اندر این میانه                                 من و تو آگهیم و آن یگانه

 خودت هستی که پنداری من آنم                        اگرچه تو مسنّ و من جوانم

گناه خویش را بر دیگران گر                                ببندی لیک میدانی تو آخر

که فی‌الواقع حقیقت غیر از آن است                    از آن آگه خداوند جهان است

قریشی گر تو هم کردی چنین کار                        به دوش دیگری آن را تو نگذار

اگرچه زشت کار خویش باشد                             گناه تهمت از آن بیش باشد                                        

شرح احوال حاکمان عرب

دوش دیدم شاعری خوش ذوق، شعری می سرود           ایّها الاعراب، خائن چون شما هرگز نبود

قالتِ الاَعرابُ آمَنّا، فَقُل لَم تُوئمِنـوا                               هسـت مـصـداقـش یقـیـناً این زمـان آل سـعـود

جمله حکّام عرب، اعرابیند و مشرکند                          بدتر از کفّار، این نامردمان، خواهند بود

آل بو سفیان و مروانند، حکّام عرب                              همچنان در نکبت و گمراهی و جهل و جمود

هم خلیفه آل نهیان، هم ابو مازن همه                         روی اجساد شهیدان غرق آواز و سرود

هست عبدالله نا صالح، پلید و بی حیا                          در یمن، این ناکس بی دین، چنان صدّام بود

 شاه اردن، انگلیسی زاده از مادر بُوَد                          بهر اردن، این دنی هرگز نخواهد داد سود

انورالسّادات و صدّام و حسین اردنی                           هم حسن اندر مراکش، سوی غرب اندر سجود

هست قذافی، سگ زنجیری غرب پلید                         آبرو و عزّت خلق عرب را کرد دود

ای امیران عرب، ای پیروان بو لهب                              کُلُّکُم تبت یدا، تا کی سوی بتها سجود؟

 زادگان  بو لهب، لعنت به آباء شما                             نوکران اجنبی، از جملۀ بود و نبود

یک نفر حاکم، چو آدم، اندر این اعراب نیست                  جملگی، غرق خباثت، پیرو عاد و ثمود

ملحدان، در غرب، فرمان جنایت می دهند                      سر به فرمان اجانب، بوده بی گفت و شنود

دشمن اشغالگر در غزه آدم می کشد                         لیک حکام عرب اندر خموشی و قعود

بی گناهان را به لبنان، بمب باران می کنند                    حاکمان گویند ما را چه؟ از آن ما را چه سود؟

من ندانم این اراذل، حاکمان بی حیا                             از چه همره گشته اند، این گونه با قوم یهود

یادم آید در زمان جنگ ایران و عراق                              کلّۀ آنها همه در آخور صدّام بود

نا مبارک، عبد شیطان، دشمن خلق خدا                        غیر نفرت، از خباثت او نخواهد برد سود

با قیام مردمان مصر، این خونخوار هم                            غرق، خواهد همچو فرعون گشت، اندر نیل رود

کرد غارت، بن علی دار و ندار مردمان                           از کف آنها، همه اموالشان را در ربود

از قیام ناس، زین العابدین بن علی                              شد فراری، آن خبیث احمق بی تار و پود

شیعه را آل خلیفه، می نماید قتل عام                         لعنت حق باد بر او، زیر این چرخ کبود

عالَم کفر و نفاق و سازمان بی ملل                             شاهد این جانیان باشند، چون بود و نبود

باد صد لعنت به روح حاکمان زور و زر                            سویشان آید عذاب، از جانب حیِّ ودود

مردمان، در تونس ودر مصر و بحرین و یمن                      با قیام خویش، شیطان را بیاورده فرود

آفرین بر غیرت و عزم جوانان عرب                               با چنین عزمی به آنها می فرستم من درود

با توکل بر خدا و اتکا بر خویشتن                                می توان از قله های سخت بنمایی صعود

حذف این حکام امروزه چنین آسان شده                       گرچه اندر ابتدا این کار مشکل می نمود

با چنین ایمان و عزم و اتکال بر خدا                             زادگان بو لهب شد خیمه هاشان بی عمود

این چنین عزمی که در خلق عرب پیدا شده                   معتقد هستم که آن را واقعاً باید ستود

گرچنین حکّام خائن از بلاد مسلمین                            پاک گردد چون نجاست، می فشانم عطر و عود

بعد تطهیر بلاد مسلمین از خائنین                               روز عید مسلمین شد، کوری چشم حسود

ای قریشی مژده بادا، محو این حکام را                         همزمان با مرگشان، یک باره خواهی بد شهود

زود می بینی و گردی پیش مردم رو سپید                     مرگشان را، پس سوی یزدان نما هردم سجود

قاضی رشوه گیر

شنیدم روزی از ایّام ماضی                                       دو مجرم کارشان شد پیش قاضی

یکی زانها به قاضی داد چندی                                    نهاد آن را سپس جای بلندی

مگر قاضی شود، زین پول راضی                                 که گردد تبرئه، از پیش قاضی          

سپس قاضی، شمرد و دید آن پول                              نباشد آن چنان دلچسب و مقبول

زبعد مدتی، آن دیگری نیز                                          نهادش مبلغی را زیر آن میز

که مقدارش فزون از اولی بود                                     از آن قاضیِ عادل!!، گشت خوشنود

چو پول زیر میزی از بلندی                                         فزون تر بود از مقدار چندی

لذا قاضی به نفع زیر میزی                                        قضاوت کرد با یک حکم تیزی

بشد او تبرئه از پیش قاضی                                      برون آمد بسی خوشنود و راضی

ولی آن دیگری ناراضی و گفت                                   چرا قاضی چنین حکمی دهی مفت

چرا حق مرا کردی تو ضایع                                       یخ عمر مرا کردی تو مایع

نمود او اندر آن محضر دوباره                                     به آن مبلغ در آن بالا اشاره

که آن بالا خدا! را در نظر گیر                                    سپس با حکم او! بنما تو تدبیر

در آن بالا خدا! را یاد آور                                          سپس با یاد او! می باش داور

جوابش گفت قاضی، کای برادر                                 قضاوت کار دشواری است آخر

تو که آگه، نَه از این چون و چندی                              نباید دست قاضی را ببندی

تو که از زیر و بم، بی اطلاعی                                  چرا پس این قدر، پر مدعاعی

هزاران نکته اندر داوری هست                                 که نتواند کسی یابد به آن دست

تو آن بالا خدا را بینی و بس                                    چه می دانی تو از زیر و بم کس

بدیدم من در آن بالا خدا را                                      ولی از زیر فرمان داد ما را

اگرچه کارت از بالا صواب است                                ولی از زیر، کار تو خراب است

فریشی گر تو هم با هوش و تیزی                              حذر بنما زپول زیر میزی

اگر چه چند روزی شادمانی                                     ولی چندان نپاید دار فانی

مواظب باش در دنیا برادر                                       که پاسخ داد باید روز محشر

 

جوانمرد و راه زن مکار

                                   

ز راهی نیک مردی روزگاری                       گذر می کرد روزی بهر کاری

توی خورجین اسبش بود مالش                      برای روزی اهل و عیالش

بدید از دور فردی زار و نالان                      تقاضا می کند یک لقمهء نان

که من درمانده و زار و فقیرم                        اگر داری مرا بنما تو سیرم

کمک بنما مرا ای اهل ایمان                           که تنهایم  در این برّ و بیابان            

سواره رحمش آمد بر پیاده                           که بیچاره چنین از پا فتاده

به خود گفتا  که این وامانده را من                  برم با خود به جای خوب و ایمن

من این بیچاره را با حال نالان                      نشاید وا نهم در این بیابان                          

ز مرکب شد پیاده مردِ راکب                         که آن درمانده را، گردد مراقب

به ناگه عده ای از پشت یک سنگ                   شتابان سوی او، با آلت جنگ

به  زور آورده او را در میانه                       گرفته زیر ضرب تازیانه

تمام مال او، تاراج گردید                             از آن، بیچاره هاج و واج گردید

زبعد سرقت اموال، آن مرد                           ز ضرب تازیانه ناله میکرد

رها کردند او را در بیابان                            از این نیرنگ، او شد مات و حیران

به ناگه کرد او خود را نکوهش                      چرا گشتی چنین تسلیم خواهش

چه شد خوردی فریبِ مکر این مرد                 که از چنگ تو، مالت را در آورد

اگر مردم ز کار این جماعت                         که با حیله تورا کردند غارت

شوند آگه در این دنیای فانی                          کجا رحمی شود بر ناتوانی

در این دنیای پر رنج و غم آلود                      چگونه مطمئن بر کس توان بود                   

که این دزد است یا که ناتوان است                  و یا گرگ است در جلد شبان است

لذا با خود، چنین اندیشه ای کرد                     که درمانش بباید کرد، این درد

نباید کس از این نیرنگِ دونان                       که خود را کرده مانند زبونان

به کوه و دشت و توی شهر و بازار                که قُطّاع‌الطّریق هستند و مکار                                  

شود آگاه، اندر این زمانه                             لذا باید بماند، مخفیانه

از این رو پیش آن دزدان دون، باز                 بشد با قلب خون و کرد آغاز

بگفتا هستی من را که بردید                          گواراتان اگر آن را بخوردید

حلالش میکنم من این زمانه                           اگر این راز باشد محرمانه

مبادا هیچکس، زین گردد آگاه                        که دزدی میکنید اینگونه در راه

چرا که، گر کسی درمانده گردد                     و یا در راه، کس وامانده گردد

کسی رحمی نخواهد کرد بر او                      نخواهد دید، او درمان و دارو

کسی دست کسی را بهر یاری                       نمی گیرد دگر در هر دیاری

همه واماندگان در راه زان پس                      نمی بینند دست یاری از کس

همه از نو جوان و پیر و برنا                        فراری میشوند دائم از آنها

لذا هر ناتوان و مانده در راه                         بماند آن چنانی، خواه نا خواه

قریشی بنگر آن مرد خردمند                         جوانمردی او باشد تو را پند   

مباش از خدعه بازان ملون                           مباش از مکر یزدانت تو ایمن

مطرب و رایی

یکی بود در روزگار قدیم                       به تنبک زدن بود، بی ترس و بیم

از این راه او زندگانی خویش                      شب و روز اینگونه می برد پیش

یکی قاری یی بود در انجمن                       که می خواند قرآن بصوت حسن

همو ارتزاقش از این راه بود                      چو ایّام دوران طی می نمود

به کسوت چو وُعّاظ اندر میان                    ولی دست می زد به نا محرمان

نبود او مقیّد به احکام دین                          به ظاهر نشان داد خود را چنین

زمانی شنیدم که از روبرو                        به آن تنبکی گفت اینگونه او

چرا می کنی کار لهو و لعب                      مریضی برو پیش دارو و طب

تو خشم خدا را بر انگیختی                        ز پولی که در جیب خود ریختی

چه کاری است این کار تنبک زنی              چرا تیشه بر دین خود میزنی

به کار عبث در جهان تن مده                     بیا گوش بر صوت قرآن بده

ببین من چو قرآن تلاوت کنم                      زکار دگر خویش راحت کنم

جوابش چنین گفت تنبک زنان                   برای امورات، قرآن نخوان

تو را می شناسم من از دیر باز                بخوانی تو قرآن ز روی نیاز

نخوانی تو قرآن برای خدا                       چرا زهد اینک فروشی به ما

من و تو به دینار و درهم نیاز                  تو با صوت قرآن و من ضرب ساز

مثال من و تو در این روزگار                  چنین است ای مرد آموزگار

که یک لقمه بر روی آن بام هست             و باید بدان ما بیابیم دست

نه من می توانم نه تو تا به آن                  رسیم و بگیریمش اندر دهان

بناچار من روی تنبک دوپام                   نهم تا روم روی آن پشت بام

تو قرآن نهی زیر پایت دغل                   که تا گیری آن لقمه را در بغل

کنون داوری کن به وجدان خود               شهادت بده پیش یزدان خود

تو کارت بود زشت تر یا که من             مزن گول خود را در این انجمن

تو خشم خدا را بر انگیختی                    که بر دین و قرآن بیاویختی

من این ساز و ضربم بگیرم به دوش       ولیکن تو قاری قرآن فروش

اگر ساز و ضرب است من را سیاق        تو با صوت قرآن کنی ارتزاق

تو ای قاری هرگز نه قرآن بخوان           نه بگذار دستی به نا محرمان

اگر کار من کار بیهوده است                 ولی دین حق را نیالوده است

مرا نیست کاری به قرآن و دین              چو مطرب شناسندم اندر زمین

ز کار تو مردم نمایند عجب                   که با دین و قرآن نمایی لعب

قریشی تو هم از خدا کن حیا                                    نه بفروش زهد و نه بنما ریا

بز و میش

 

یک بز و یک میش با هم در رمه                در چرا و در تلاش و همهمه

از قضا آن میش از جویی پرید                   ناگهان بز، شرمگاهش را بدید

زان سپس با داد و فریاد وهوار                  گفت رفتت آبرو ای بی قرار

چون که من دیدم فلان جای تو را               آبرویت رفت و گشتی بی حیا

میش گفتا چند بی ظرفیّتی                     بر خودت بنگر، بز لخت و پَتی

مال تو باشد همیشه در نظار                    از چه بنمایی چنین داد و هوار

تو فقط یک بار دیدی، العجب                     مال تو پیداست برما روز و شب

ما به روی خود نیاوردیم هیچ                    از چه بیخود می دهی گیر سه پیچ

از چه می گیری تو خرده ای رفیق             اندکی در خویشتن هم، شو دقیق

تو فقط بینی عیوب دیگران                        گرچه می باشد عیوبت بیکران

تو سرا پا عیب و غافل از خودی                 بین چگونه هامز و لامز شدی

گر عیوب دیگران دیدی مخند                     چشم خود را بر عیوب خود مبند

ابتدا عیب خودت را پاک کن                      زشتی و نا مردمی در خاک کن

بعد از آن رُو سوی عیب دیگران                 تا نگردی شرمسار اندر جهان

ای قریشی فکرعیب خویش کن               چشم خود بر دیگران درویش کن

عیبهای خویش را بنما حَسَن                   پیش از آنی که بپوشندت کفن  

 

فصل بهار ایران

                                      

آمد بهارِ خرم، رفت از نظر زمستان                           آمد به شاخساران، آوازه خوان، دستان

بوی شکوفه و گل، آواز و شور بلبل                         همراه با ترانه بر روی شاخساران

هر جا نظر نمایی از مغرب و ز مشرق                      زیبایی طبیعت در پیش تو نمایان

در شهر و کوچه هرجا، هردم قدم گذاری                 اندر طرب ببینی پیران و نو جوانان

در دشت و کوه و صحرا در جنگل و مراتع                  عطر بهار باشد، در جای جای ایران

بوی نسیم و عطر امیّد و نیک بینی                         کرده است پر فضا را در دشت و کوهساران

از انزلی گرفته تا زاهدان و مشهد                          از کوچه های شهر اهواز و رشت و گیلان

گر فرصتی فراهم گردید تا ببینی                           کل زمین ایران مانند یک گلستان

از عطرهای گلها  آدم به وجد آید                           فرقی نمی نماید، یاسوج و یزد و کرمان

آنقدر دلپذیر است هرجا سفر کنی تو                     از  لنگرود و ساوه تا شهر کرد و سامان

در این زمان توان دید، تا قله دماوند                        زیرا هوا تمیز است در کل شهر تهران

از شهر ری گرفته تا مولوی و قلهک                        از پا منار و سعدی، تا چیذر و شمیران

اما دوباره بعداً، دود و غبار بینی                            هم توی یاخچی آباد، هم جنگل لویزان

گردش اگر کنی تو در شهرهای ایران                     پیدا کنی تو هر جا سوغاتی فراوان    

در یزد باقلوا و باشد کلوچه در رشت                      گز اندر اصفهان و زیره بود به کرمان

اندر شمال ایران، انواعِ  کار دستی                        گر زعفران بخواهی، باید روی خراسان

گر عازم سفر تو، سوی سلفچگانی                       در بین راه بینی، قم پر بُوَد ز سوهان 

دهها مغازهء قم، سوهان حاج حسین است            از این همه اسامی، گردی تو گیج و حیران

فصل گلاب گیری در موسم بهار است                    هم بهترین گلابش در قمصر است و کاشان

انواع میوه ها را، هرجا و هر زمانی                        پیدا توان نمودن، در شهر و در بیابان

خربوزه های مشهد یا که انار ساوه                      یا سیبهای قرمز، از خطهء خراسان

یا هندوانه های دزفول و شوش و اهواز                  حیف است اگر نگویم از پسته های خندان

گر می کنی تناول، از میوه ها به هرجا                  حد اقل بکن تو، یادی هم از رفیقان

بی غل و غش و ساده، هرگز نبوده جایی              یک رنگ و مهربان همچون مردم لرستان

 از مردم بلوچ و از سیستان بگویم                         از سرزمین رستم فرزند زال دستان

از ایل بختیاری گر مایلی بدانی                            باید قدم گذاری در مسجد سلیمان

مردان قهرمانش در غیرت و شجاعت                    ضرب المثل شدندی چون شیر علی مردان

شیراز و شاعران و شاهچراغ، آن را                      کرده است سرزمینی چون کشور سلیمان

 نُقل و شکر پنیرش مشهور و خوردنی هست          در شهر ارومیه آن خطهء دلیران

چاقو و گیوه هایش ورد زبان مردم                        هم عاشق حسین اند مردان شهر زنجان

جالب بود بدانی ما دو رییس جمهور                     داریم این اواخر از سرزمین سمنان

هرچند هم سرایی از حسن و از جمالش              کم گفته ای یقیناَ از سرزمین شیران

حیف است اگر که یادی از فکه و هویزه                بر لب نیاورم من از مدفن شهیدان

یادی هم از شهیدان چون باکری و همت              یا عالم دلاورهمچون شهید چمران

آنها که جان خود را در راه حق نهادند                  بی شک که یُرزَقونند در پیش حی سبحان

ای کاش راه آنها بی رهروان نماند                      از کل خلق ایران، لا سیَّما مدیران

هم از رئیس جمهور هم از معاونینش                   هم از همه وکیلان هم جملهء وزیران

از ارتشی گرفته تا  نیروی سپاهی                     از آن بسیجیان تا سرلشکر و امیران

یک عده پول دار و یک عده ای فقیرند                  یک انتظار باشد از جمله پول داران

آن انتظار این است، تا که کمک نمایند                 آن جملهء توانگر، این جملهء فقیران

باید تو هم قریشی این نکته را بدانی                  در این جهان فانی، هستی فقط تو مهمان

طوری تو زندگی کن تا بعد از آن که رفتی              تو شادمان و مردم، باشند زار و گریان

برعکس آن زمانی که آمدی به دنیا                     اطرافیان همه شاد امّا تو بوده گریان

10/8/1393

شکایت حیوانات

                                          

عده ای روباه، شاکی گشته در پیش خدا                کای خدا بنگر چسان توهین همی گردد به ما

ما چه کردیم ای خدایا کاین بشر هر روز و شب            خدعه های خویش را بر ما نماید منتسب

ما خلاف طینت خود یک قدم نگذاشتیم                        گامهای خویش را در راه خود برداشتیم

در قیاس آرند مارا هر کجا با انگلیس               هر چه نیرنگ است بر ما می نهند ازخشک و خیس

ما کجا و انگلیس خائن پست و پلید                      آن خبیثی که به هر جای جهان لشکر کشید

انگلیس ابلیس را هم بوده استاد و رییس                      خدعهء ماها کجا و خدعه های انگلیس

کی، کجا، دیده است از ما خدعه و مکر فریب                 ما کجا و خدعه های  انگلیس نا نجیب

بعد از آن، کفتار هم گفتا شدم من سر بزیر                   از چه رو، با انگلیس گویند چون کفتار پیر

خود کشی باید کنم من زین اهانت در جهان                  مینویسم من شکایت همزمان با روبهان

می بریم آن را سپس پیش خدای ذوالجلال                   میکنیم داد و هوار و می نماییم قیل و قال

کای خدا، روباه و کفتار ودگر درنده ها                          بهتر از بعضی ز انسانهای دون و بی بها

از چه نام ما گذارد این بشر بر خویشتن                        تازه آنهم موقع تحقیر و توهین خفن

نیست اندر کله ما همچو انسان عقل و رای                   در تمام زندگی ما تابع حکم خدای

قدرت عصیان و سرپیچی ز رب العالمین                        نیست اندر طینت حیوان وحشی در زمین

ما اگر حیوان وحشی، یا اگر درّنده ایم                         واقعاً از کار های این بشر شرمنده ایم

روبَه و کفتار پیر و گرگ و هر درنده را                            همردیف انگلیس پست بنماید چرا؟

ما فقط یک مرغ، یا یک میوه ای سرقت کنیم                 بیش از آن ما را نشاید کار بی علت کنیم

ما چنین کاری فقط  از بهر اشکم می کنیم                   بعد هم با دیگران، آن را نموده نصف و نیم

ای خدا بعضی از انسانهای نا شکر و کفور                   میخورد حق و حقوق دیگران با ضرب و زور

گرچه ما را هست هم چنگال و هم دندان تیز                یا که وحشی توی صحرا و بیابان در ستیز

صد هزاران بار بهتر بوده از بوش و باراک                      ما کجا کردیم همنوعان خود را چاک چاک؟  

ما کجا یک بوغُرَیبی داشتیم اندر عراق؟                      ما کجا همنوع را کرده شکنجه با چماق؟

ما کجا حامی اسراییل کودک کش شدیم؟                 یا که فریادی شنیدیم و سپس خامُش شدیم

ما کجا چون طالبان و داعش و آل سعود                     بهر آمریکا فدا کرده همه بود و نبود؟

کِی، کسی دیده است تزویج دوتا حیوان نر؟                اینچنین اعمال زشتی هست مخصوص بشر

ما کجا بمب اتم بر روی خود انداختیم؟                       یا برای خویش بمب شیمیایی ساختیم

ما کجا با میکروب، در آزمایشگاه خویش؟                کرده ویروس ابولا را بلای راه خویش           

ما کجا همنوع خود را توی گوانتانامو                          کرده زندان و شکنجه می نماید نو به نو؟

تا کنون کس دیده است حیوان کند سقط جنین؟          این بنی آدم بود کو می کند با خود چنین

ما همیشه در پی افزایش نسل خودیم                     با چنین حکمت تمام ما به دنیا آمدیم

لیک انسان میکُشد فرزند خود با دست خود               هیچ حیوانی در این عالم چنان انسان نشد

ای خدا بعضی از انسانها به دنیا در عمل             توخودت گفتی که حیوان نیستند, بَل هُم اَظَلّ

ای خدا جنگ جهانی را چه کس بر پا نمود؟                کی هولوکاست را بهانه کرد در دست یهود؟

کی فلسطین را نمود اشغال و ساکن شد در آن؟         این همانا طرح شوم انگلیس بد روان

کی به ایران حمله کرد و کی حمایت کرد از او؟            کی در ایران فتنه کرد و برد عِرض و آبرو؟

ما کجا این گونه افکاری به سر آویختیم                      ما کجا بمب اتم را توی ژاپن ریختیم

ما کجا مستعمره کردیم پاکستان وهند                     حال، حیوان بدتر است یا انگلیس مرد رند

گاو و خر هم بعد از آن شاکی شدندی از خدا             کای خدایا این بشر را تو ز ما بنما جدا 

 ای خدا بنگر چه ها با ما نماید این بشر                    موقع توهین به یکدیگر بگوید گاو و خر

گاو و خر در خدمت انسان و باشد بی گناه                نیست عاصی بر خدا، زین رو نباشد روسیاه

رو سیاه آن کس که لشکر میکشد سوی عراق           هر کجا یی میرود کارش بود بر این سیاق

توی شام و کابل و اندر دمشق و کربلا                      کار او ظلم و جفا باشد بر آن خلق خدا

 توی ایران فتنه ها، آشوبها، سر میدهد                    بدتر از حیوان، پی شیطان اکبر میدود

 از چه میگویند با هرکس که ضد رهبر است        احمق و نادان و پست و همچنان گاو و خر است؟

گاو و خر باشد کجا و ضد دین و رهبری؟!                  گاو خر باشد یقیناً از چنین شخصی بَری 

گاو و خر یک شاخ و جفتک گاهگاهی میزند               لیک انسان آبروی دین و قرآن می برد

می کند صدها جنایت در لوای دین و پس                  هست پیوسته به دنبال خور و خواب و هوس

دین حق را خر نیالوده است اندر این جهان                این بنی آدم بود چون داعش و چون طالبان

ای قریشی خوب گفتی، واقعاً آدم بشو                    تا نگردد معترض حیوان به آن رفتار تو

حیف باشد این که ما رفتار چون حیوان کنیم            گر چنین بوده است، پس رفتار خود درمان کنیم