خلوص نیت
روزگاری اندر آن ایام دور کودکی بُد مؤمن و پاک و شکور
سوی مکتب خانه در جایی دگر لاجرم هر روز بنمودی سفر
از قضا مکتب، ز خانه دور بود لیک او از رفتنش مجبور بود
بین مکتب خانه و بیت پسر بود یک رود خروشان سربسر
یک پلی در دور دست رود آب بود تنها راه ایاب و ذهاب
لا جرم باید ز روی پل پسر تا رود مکتب، کند از آن گذر
زین سبب هر روز با تاخیر او سوی مکتب شد، ولیکن شرمرو
گفت استادش چرا آیی تو دیر زودتر شو سوی مکتب خوش ضمیر
گفت با استاد، با عذر و ادب این که تاخیرش چنین دارد سبب
هست رودی بس خروشان و وسیع با پلی در دور دست و بس رفیع
چون که دایم من ز روی پل عبور می کنم، راهم شود اینگونه دور
زین سبب من دیر آیم هر زمان پس مرا بنما تو عفو ای مهربان
آن معلم گفت از روی مزاح من تو را بنمایمت راه فلاح
با توکل بر خدا و قصد ناب گو تو بسم الله و پا زن روی آب
گر تو بسم الله گویی ای پسر خشک گردد آب و آیی زودتر
بعد از آن، بر کودک بیدار بخت گشت آسان و روان، آن کار سخت
شوخی استادش آمد کارساز چون که او را بود احساس نیاز
کودک خوش نیت و پاک و شریف کرد باور طنز استاد ظریف
با خلوص نیت و بی اضطراب گفت بسم الله و پا زد روی آب
آب در پیشش رهی هموار شد قلب پاکش از خوشی سرشار شد
چون ز روی آب او ره می نمود زان سپس او سوی مکتب رفت زود
این حکایت را، تماماً آن پسر کرد نقل اینگونه بر مام و پدر
کای پدر دارم یکی آموزگار مرد حق و عاشق پروردگار
راه را او بهر من هموار کرد خواب بودم، او مرا بیدار کرد
پس پدر از این حکاین گشت شاد فکر تقدیر از معلم اوفتاد
الغرض او را به خانه خواستند تا بیاید، سفره ای آراستند
شد معلم دعوت از سوی پسر داد پاسخ، گشت با او همسفر
پس معلم در پی آن طفل شد طفل هم او را سوی خانه ببرد
راه می رفتند بی هر اضطراب تا زمانی که رسیدندی به آب
گفت معلم هان، از این رود پرآب چون توان رفتن بدون اضطراب
با معلم گفت تو از پیش و من می رویم از روی آب ای خوش سخن
پس معلم گفت با آن طفل پاک آب باشد ای پسر اینجا، نه خاک
گر نهم من پا توی این آب رود غرق می گردم همی در آب زود
تو چگونه می کنی از آن گدر راز آن را گو به من، ای گل پسر
گفت با شرمندگی آن طفل ناز تو مرا آموختی ای سر فراز
توخودت گفتی که بسم الله گو تو مرا اینگونه دادی آبرو
بسمله را خود تو دادی یاد من از تو من آموختم ای خوش سخن
راه من با بسمله نزدیک شد اینچنین کاری نیامد خودبخود
ناگهان آن طفل در اوج ادب ذکر بسم الله آوردی به لب
گفت بسم الله رحمن الرحیم بعد از آن لعنت به شیطان رجیم
پا نهاد او روی آب و گشت رد تا معلم دید آن را، داد زد
گفت من اینگونه نتوانم شوم غرق می گردم توی آب ای صنم
گفت بسم الله گو شو روی آب پس چرا هستی چنین در پیچ و تاب
گفت من در آب پایین می روم خیس می گردد همه جان و تنم
آن زمان شوخی نمودم ای پسر لیکن این شوخی تو را داده ثمر
ای عزیزم بین بسم الله من با تو فرق است اندر این دشت و دمن
ذکر تو با نیت پاک تو بود آن چه را گفتی یقینت می نمود
شک نیامد ذره ای در ذکر تو خالص و یکدست باشد فکر تو
من نباشم همچو تو ای جان من ذکر من با لب، ز تو با جان و تن
ذکرها یکسان و ذاکرها جدا بستگی با ارتباطش با خدا
چون تو ذکرت خالص است و بی ریا پاسخت را زود گیری از خدا
ورنه یک عمری تو ذکر بی یقین گر بگویی همچو من باشی چنین
باش با ایمان تو در اذکار خود جز خدا نگذار در افکار خود
تا چو آن کودک بدون اضطراب هر زمان خواهی زنی در بر قلب آّب
ای قریشی ذکر خود را خاص کن نیت خود را پر از اخلاص کن
گر تو با ایمان شوی، با ذکر ناب همچو آن کودک نهی پا روی آب
ورنه بی ایمان، هزاران ذکر تو می شود با فکر شیطانی، وِتو
28/12/1398 کرج
