مطرب و رایی
یکی بود در روزگار قدیم به تنبک زدن بود، بی ترس و بیم
از این راه او زندگانی خویش شب و روز اینگونه می برد پیش
یکی قاری یی بود در انجمن که می خواند قرآن بصوت حسن
همو ارتزاقش از این راه بود چو ایّام دوران طی می نمود
به کسوت چو وُعّاظ اندر میان ولی دست می زد به نا محرمان
نبود او مقیّد به احکام دین به ظاهر نشان داد خود را چنین
زمانی شنیدم که از روبرو به آن تنبکی گفت اینگونه او
چرا می کنی کار لهو و لعب مریضی برو پیش دارو و طب
تو خشم خدا را بر انگیختی ز پولی که در جیب خود ریختی
چه کاری است این کار تنبک زنی چرا تیشه بر دین خود میزنی
به کار عبث در جهان تن مده بیا گوش بر صوت قرآن بده
ببین من چو قرآن تلاوت کنم زکار دگر خویش راحت کنم
جوابش چنین گفت تنبک زنان برای امورات، قرآن نخوان
تو را می شناسم من از دیر باز بخوانی تو قرآن ز روی نیاز
نخوانی تو قرآن برای خدا چرا زهد اینک فروشی به ما
من و تو به دینار و درهم نیاز تو با صوت قرآن و من ضرب ساز
مثال من و تو در این روزگار چنین است ای مرد آموزگار
که یک لقمه بر روی آن بام هست و باید بدان ما بیابیم دست
نه من می توانم نه تو تا به آن رسیم و بگیریمش اندر دهان
بناچار من روی تنبک دوپام نهم تا روم روی آن پشت بام
تو قرآن نهی زیر پایت دغل که تا گیری آن لقمه را در بغل
کنون داوری کن به وجدان خود شهادت بده پیش یزدان خود
تو کارت بود زشت تر یا که من مزن گول خود را در این انجمن
تو خشم خدا را بر انگیختی که بر دین و قرآن بیاویختی
من این ساز و ضربم بگیرم به دوش ولیکن تو قاری قرآن فروش
اگر ساز و ضرب است من را سیاق تو با صوت قرآن کنی ارتزاق
تو ای قاری هرگز نه قرآن بخوان نه بگذار دستی به نا محرمان
اگر کار من کار بیهوده است ولی دین حق را نیالوده است
مرا نیست کاری به قرآن و دین چو مطرب شناسندم اندر زمین
ز کار تو مردم نمایند عجب که با دین و قرآن نمایی لعب
قریشی تو هم از خدا کن حیا نه بفروش زهد و نه بنما ریا
